Վախթանգ Գալակտիոնի Խուցիձեն՝ մանկության ընկերների կողմից սիրով անվանված եւ ընդհանրապես հայտնի ՛՛ծոպեի՛՛ երազանքն էր դառնալ նկարիչ, ծեփակերտող, ճարտարապետ: Բոլոր տվյալներն ուներ այս երազանքներն իրականացնելու համար նկարչի տաղանդ, արտահայտված ճարտարապետությունում: Բայց....լրագրային պատերազմը փոխեց նրա գործունեության ընթացքը: Երկրին բժշկական կադրեր էր անհրաժեշտ, եւ նա որոշեց դառնալ բժիշկ, քիթ - կոկորդի բժիշկ: Երազանքն ապրում էր ՛՛ծոպեի՛՛բանականության եւ հոգու մեջ: Այն իրականացնում է հմուտ վարպետի ձեռքով գեղեցկության ,հիասքանչելության զգացումի կանխատեսության եւ նրա արհեստական օրինակին հասնելու անդադրում փնտրելու ուղիով: Վիրաբույժի տեսական իմացությունը, մինչեւ վարպետութուն կատարելագործված ընդունակությունները,հիասքանչ գեղագիտական ըմբռնումն ու դեմքին կենդանիություն կերտելը, համարձակ գիտափորձը բացեց երկու ժամանակի երազանքը:
Սա պատահեց 1956 թվականին, երբ արդեն քիթ- կոկորդի արհեստավարժ առաջին բժիշկն առաջին անգամ կատարեց քթի պլաստիկ վիրահատությունը: Իր տգեղ քիթը նրան վստահեց երիտասարդ դերասան կինը, ըստ որի, իր քիթը խանգարում էր հաջողակ դերասանական կարիերա ստեղծելուն: Վտանգը մեծ էր ,բայց վեհանձնությունն էլ: Երիտասարդ մասնագետը երջանկութուն պարգևեց գեղեցկացած կնոջը: ՛՛Ծոպեն» էլ էր երջանիկ, որովհետև նա կերտեց դերասան կնոջ գեղեցիկ դեմք, ոչ թե կավով, այլ՝ կենդանի:
Այս վիրահատությունը դարձավ առաջին աստիճանը դեպի պլաստիկ վիրաբուժության օլիմպիա: Հետայսու ՛՛ծոպեն՛՛դարձավ լեգենդար ՛՛ծոպե՛՛, ում և ճանաչում, ընդունում և հարգում են գործընկերների շրջանում: Պարոն Վախթանգի գործունեությունը պարգեւատրվել է 50000-ից ավելի գեղեցկացած և երջանկացած մարդկանց մեծ շնորհակալություններով:
Պարոն Վախթանգը սկզբից էլ ձգտում էր դեպի իդեալը: Հենց ինքը պայմանավորեց այն տեսակետը, որ ի տարբերություն մյուս վիրաբույժների, առաջին իսկ վիրահատությունից ոչ ասաց արտաքին մաշկի կտրվածքին և պրակտիկայում հիմնավորեց էսթետիկ ռինոպլաստիկա առանց արտաքին մաշկի կտրվածքի: Հետագայում ռինոպլաստիկայի այս մեթոդը վերջնական ճանաչում գտավ: Պարոն Վախթանգը իր ձեռք բերածով երբեք չէր գոհանում, փնտրում, կատարելագործում էր էսթետիկ ռինոպլաստիկայի այնպիսի մեթոդներ, որն էլ չէր խաթարում հաճախորդի դեմքի անհատականությունը ,նրա բնավորությունը և պատկերացրեք՝ նույնիսկ նրա ֆիզիոգնոմիկան: ՛՛Ծոպեն՛՛ որպես նկարիչ ներկայացնում էր վիրահատումից հետո հաճախորդի նոր, վիրտուալ դեմքի և, եթե գեղեցկության շնորհման համար անհրաժեշտ լիներ ոչ միայն քթի, այլև քթի ներքին շրջակայքի կամ ծնոտի կորեկցիան, սա նա անում էր առանց երկընտրանքի: Սա տեղի էր ունենում հաճախորդի հետ համագործակցելու ուղիով: Պատկերացրեք Պիգմալիոնին, ով եթե չհավաներ սեփական կերտվածքը, այն կոտրում էր, նա չեր ափսոսում կավը:՛՛Ծոպեն՛՛ գործ ուներ կենդանի մարդկանց հետ, նրա անհատականության,նրա քմահաճույքների հետ, նրա հոգեբանության հետ- սրանցից յուրաքանչյուրը պահանջում է ոչ միայն վիրաբուժական աշխարհայաց, այլեւ մեծ վարպետություն:
Պարոն ՛՛ծոպեն՛՛ եթե չլիներ մեծ վարպետ, ապա ինչպե՞ս կտարածվեր նրա համբավը 50000-ից ավելի գեղեցկանալ ցանկացող մարդկանց շրջանում - լիներ կին՝ թե տղամարդ:Մի անգամ նրան հրավիրեց երիտասարդ ուկրաինացի դերասանուհի ,որն ուզում էր խաղալ հույն առասպելական կնոջ դեր, ինչում էլ խանգարում էր տիպիկ ՛՛սլավոնական՛՛ կորացված փոքր քիթը, դերը պահանջում էր ուղիղ, հունական տիպի քիթ՝ փոքր կորությամբ: Հաջող վիրահատումից հետո ՛՛ծոպեի՛՛ անսահման հումորը (՞) երկար ժամանակ նորացնում էր նրա ընկերական շրջանը: ՛՛Ծոպեի՛՛ վիրահատման էությունը կայանում է ոչ միայն դեմքի առանձին բաժինների կերտվածքով, այլև ողջ դեմքի ներդաշնակության պահպանմամբ: Այս վիրահատությունը վիրաբույժ- պլաստիկոսի եւ ճարտարաոետի արհեստի միաձուլման օրինակ է:
Բժիշկ Վախթանգ Խուցիձեն բազմաթիվ վիրահատություն է անցկացրել աշխարհի տարբեր երկրներում, դեմքի տարբեր կառուցվածքի և յուրօրինակ հոգեբանություն ունեցող մարդկանց վրա: Նա առանց նախանձախնդրության գործընկերներին հաղորդակից է դարձրել իր իմացությանը եւ փորձառությանը, եւ ծայրահեղ համեստությամբ ինքը կիսվում էր աշխարհի պլաստիկ վիրաբույժների հետ:
